Korkut Hatun

Başlığı tutabileceğim kadar uzun upuzun tuttuktan sonra metni de bir o kadar kısa tutma niyetindeyim ama aşağıda da yazacağım üzere insanların niyeti her zaman sürtünme kuvvetine yenilmeye mahkum. Yine de en özet haliyle bu dönem başlık kadar uzun upuzun yürüyüşlere çıktım, geceleri hindi gibi uzaklara daldım ve işte bu düşünmeler sonucunda bir yere yine varamadım. Ama tabii yazmasam olmuyor.  İnsan sadece kendine nefretinden kurbanlar seçebilir ve bu nefreti çevresindekilere kanalize ederek bir başkasını yıkmak için delicesine ısrarcı olabilir.  Buna hiç inanmazdım, sevmediği ve sevilmediği zamanlar bile insanlar yoluna gider diye düşünürdüm. Bu epey yanlış ve dünyanın gerçeklerinden bihaber bir yaklaşımmış. Gözümün önünde bazı şeyler oldu bu yıl, ben birilerinin sadece karşısındakini sevmediği ya da kıskandığı için veya o olamadığı için onun berbatlığını ispata çalışmaya ciddi bir mesai harcadığını öğrendim. İnsanları huzursuz ettiklerinde aldıkları keyfin kendi hayatlarında değerli

Evimde yalnızım. İnsan çokluk arasında olunca öfkeleniyor, tek kalınca da hüzünleniyor. Kendime ayırdığım vakitler arttıkça artıyor, olduğum kişi olmak istediğime yaklaşıyor. Peki gündüz çalışkanlığı ve sabrı neden gece olunca yerini iç çekişlerle göz dolmalarına bırakıyor? Bunun büyümekle ilgili olduğunu düşünmeye başladım, aslında yaş aldıkça gece uykularımızdan sabaha karşı uyanıp rüyayla gerçek arasında hayal kırıklıklarımızı uzaklardan seçebiliyoruz. Uykularım alkolsüz kalınca ya da upuzun yürüyüşlerden mahrum olunca kesik kesik. Parça parça. Suratım en son yirmilerinde şekil almıştı, otuza yaklaşırken yeniden değiştiğini fark ediyorum. Yüzümün kemikleri daha önde ve gözleri küçük. Sırtım, bacaklarım, saçlarım yaşıma yerleşmeye başlıyor. Saçlarımda beyazlar, kaşlarım arasında anne ve babamda olanın aynısı bir uzun çizgi beni yaşıyor olmanın hüznüne alıştırıyor. Ölmüyorum ve melankoli dışında gerçek bir acı çemberinden geçmiyorum. Bu tek başına, dünyada milyonlarca iyi ve kötü şey