Bu ara düşündüğüm çok şey var, tilkilerimin kuyrukları birbirlerine dolanıp duruyor. Birkaç saat sonra tüm bebekliğini ve çocukluğunu bildiğim yeğenim beni erkek arkadaşıyla tanıştıracak. Bu defa da gençliğini öğrenmeye başlayacağım. Bu yüzden şuan bir kahve köşesinde oturmuş olgun bir tavır takınıp inceden de tehditvari bir tarz oturtmayı nasıl becereceğimi kurguluyorum. Benden beklenen şey bu, benim istediğimse onlara birbirleri içinde kaybolmalarını, her şey bittiğinde kendilerinden geriye bir şey kalmayana kadar karışmalarını öğütlemek. Hayır, bu mümkün değil. Hem sevdiklerimin hem de kendimin hayatını acımasız bir mantık örtüsüyle sarıp birbirlerine değmeden ve batmadan var etmeye çalışmalıyım. Suyun şeklini alamayacak kadar katı ve yabanız, bir kez daha akmak ve şüphe duymaktan azade yalnız kendi taşlaşmış ruhumuza saygı duruşunda bulunmalıyız. Elazığ'da betimlemelerim şairane, yaşım da hiç yol almıyor.
Ben de yeğenim gibi Elazığ'da hep aşık olacak gibi hissediyorum, belki en uçarı ve romantik vakitlerimi burada geçirdiğim içindir. Sürekli okumak, yürümek, yazmak ve kendim hakkında düşünmek istiyorum. Aralıksız, eskiden burada yaşayan, nefesleri şehrin havasına karışan ama ardından buradan kaçıp giden anılarımı düşünüyorum. Elazığ'da hep tamamlanmamış hissediyorum ve bir şekilde aynı oranda da bitmiş görüyorum kendimi. Tamamlanmamışlığım ulaşmak istediklerimden, bitmişliğim de yollarımı kesinkes seçtiğimden. Hüzünlü ve güçlüyüm, aklımda hep umuyorum en iyi vakitlerim daha gelmemiştir umudu var. Tüm bunların yanında kendi kendime espri yapıp gülüyorum ve ciddiye alınmasını istediğim hayatımı seyreltip havaya karıştırıyorum.
Çok bilinen ve iğrenç kahve yaptığını yeni yeni kavradığım 2. nesil bir kahvecide fark ediyorum ki doğu görevimde evim dışında bir yerde nefes alamıyormuşum, ihtimaller aynı mekan ve kişi sayıları gibi az. Yaşanacak her şey bir çukurun dibine doğru düştükçe düşüyor, bense tepede bekleyip bunu normalleştiriyorum. Oysa insanın en olasılıklarla dolu yaşları küçük bir ilçede, nehir kenarındaki yürüyüşlerle heba olmamalı. Yine de yakın zamanda yapacak bir şey yok, kırmızı kumlar arasında durup duruluyorum.
Görev yerime dönmeyi şuan şu vakit asla istememekle beraber yine kesinlikle dönmem gerektiğini özümsüyorum, tamamlamayı umduğum bir diğer mevzu da kaçmamak. Gerekirse bir tepede kendime yabancılaşmak fakat yine de gereken vakitten daha önce savaş yerinden ayrılmamak.
Bir sonraki blog yazımda bunlar yerine gerçek hayatta daha mühim olan ağlak klozet musluğumun gözyaşlarını ve kibirli gardırobumun maceralarını yazacağım, olgun biri olup bu romantizmi sonlandırmalıyım. Hem yeğenim ve erkek arkadaşı masaya yaklaşıyor...
Yorumlar
Yorum Gönder